قدمت سازه‌های غشایی که به آن سازه چادری، پارچه‌ای یا پاشامی هم گفته می‌شود، به دوران اولیه حیات بشر که انسان‌ها برای محافظت در برابر باد، باران و آفتاب در سایبان چادری و خیمه‌ها سرپناه می‌جستند، باز می‌گردد. با پیشرفت دانش و فن ‏آوری استفاده از سازه‌های پارچه‌ای در معماری رواج یافت و تلفیق زیبایی و لطافت با کاربری، علاقه به استفاده از پوشش غشایی را به عنوان سایبان، سقف و نما افزایش داد.

اولین سازه غشایی در واپسین سال‌های قرن نوزدهم ساخته شد و با وجود روش‌های پیچیده محاسباتی در قرن بیستم، امکان معرفی این سازه‌ها به عنوان شاخه‌‎ای از رشته معماری فراهم گردید.

با پیشرفت علم، تکنولوژی ساخت پارچه و اتصالات آن ارتقا پیدا کرد و مطرح شدن سازه‌های سبک به عنوان یک ضرورت در معماری روز، استفاده از سازه‌‍‌های چادری و کششی را بیش از پیش در دنیا گسترش داد.

ایران نیز پیشینه‌ای بسیار غنی در زمینه سازه‌های پارچه‌ای دارد و آثار آن هنوز در میان عشایر و کوچ نشینان دیده می شود؛ اما با وجود قدمت تاریخی و گسترش استفاده از این شیوه در دنیا، اهمیت و جایگاه سازه‌های پارچه‌ای در ایران آن چنان که باید شناخته نشده است.

در راستای فرهنگ سازی استفاده از این نوع سازه‌ها و ارتقای دانش تخصصی در این حرفه، شرکت سازه های پارچه ای دیبا، با هدف اشاعه و توسعه سازه‌های پارچه‌ای در معماری ایران شروع به کار نمود و به این ترتیب، اولین مجموعه تخصصی در زمینه سازه­‌های غشایی، درسال ۱۳۸۴، در تهران تأسیس شد و تا کنون به عنوان شرکت پیشگام در این صنعت فعالیت خود را ادامه و گسترش داده است.