News Detail
سازه های پارچه ای به لحاظ كيفيت و فرم فضايی گزينه های بسيار متنوعی در اختيار طراحان و مهندسان قرار می دهند. این سازه ها به كمترين ميزان عناصر صلب برای ايستايی خود نیازمندند. از دیدگاه مهندسی، سازه های پارچه ای پوشش هايی نازک و پايدار در برابر تغيير شكل و شکست هستند كه مقاومت خود را از طریق پیش تنیدگی پوسته کسب می کنند.
با آنكه تاريخ استفاده از چادر به گذشته های بسيار دور باز می گردد، اصول سازه های پارچه ای در قرن نوزدهم میلادی پايه ريزی شد. ماشين های نساجی بشر را آماده ساخت تا چادرهايی با قابليت جابجايی برای برگزاری سيرك ها توليد كند. میراث احداث اين چادرها دو فاكتور از فاكتورهای اساسی سازه های پارچه ای مدرن است: شكل پذيری و پيش تنيدگی
هنر معماری سبک پوشش پارچه ای در سال ۱۹۵۰ توسط فرای اتو و با كف صابون آغاز شد. پيدا كردن فرم به شيوه خودزا فلسفه ی جديد مدرسه ی وی بود. او بناهايی با سازه های پارچه ای مدرن را بر اساس ايده ی پوشش های حداقل با هدف به دست آوردن كمترين سطح لازم و احتياج به كمترين میزان فعالیت برای به دست آوردن فرم مورد نظر طراحی کرد.
فرای اتو به همراه رلف گوتنبرد اولين تجربه ی خود را در طراحی سازهای با شبكه های كابلی در اکسپو مونترال در سال ۱۹۶۷ به نمايش گذاشت. اين بنا هم از نظر معماری و هم از نظر سازه ای، حركتی كاملا نوگرايانه بود. پلانی با فرم آزاد كه به دور درياچه ای موجود در سايت می چرخيد.
در چنين پلان بی قاعده ای، شبكه ای از کابل بر روی تيرهايی با ارتفاعات متفاوت قرار گرفته بود كه نيروها در نوک اين تيرها متمركز بودند و به حلقه هايی كه به سطح شبكه يا پوسته اتصال داشتند، منتقل می شدند. مهندسی اين بنا بر عهده شركت آندرا و لئونهارت بود كه در پروژه ی بعدی، بنای بازی های المپيک مونيخ ۱۹۷۲ را اجرا كرد. به دليل مقياس و اهميت اين پروژه، برای اولين بار از نرم افزار كامپيوتری جهت تحليل رفتارهای سازه استفاده شد.
برای کسب اطلاعات بیشتر از سازه های پارچه ای مقالات زیر را بخوانید.
ویژگی های محیطی سازه های پارچه ای
برچسب ها: